|
(1)
ਚੰਦ, ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਕਪੜੇ ਜਦ ਹੁਸਨ ਪਹਿਨ ਕੇ ਆਵੇ ।
ਅੰਬਰ ਉੱਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸੂਰਜ ਚ੍ਹੜਨੋ ਵੀ ਸ਼ਰਮਾਵੇ ।
ਪੱਟ ਚੀਰ ਕੇ ਮਾਸ ਖੁਆਉਣਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਔਖਾ
ਔਖਾ ਕੰਮ ਹੈ, ਡੁੱਬਦੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਪਾਰ ਲੰਘਾਵੇ ।
ਕੰਨ ਪੜਵਾ ਕੇ ਮੁੰਦਰਾਂ ਪਾਉਣਾ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਨਾ ਕਾਸਾ
ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਕੀਤਾ ਉਹ ਇੰਝ ਯਾਰ ਮਨਾਵੇ ।
ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਆਸ਼ਕ ਵਾਂਗ ਹਵਾ ਦੇ ਝੱਟ ਬਦਲਦੇ ਪਾਸਾ
ਕੌਣ ਕਰੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਏਨੀ, ਲਾ ਕੇ ਤੋੜ ਨਿਭਾਵੇ ।
ਚੰਨ, ਚਕੋਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਹੈ ਫੋਕੀ, ਮੋਹ ਵੀ ਗ਼ੈਰ-ਯਕੀਨੀ
ਲਗਦੈ ਪਤਾ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਪਿਆਰ ਪੁਗਾਵੇ ।
ਕੱਚੀ ਉਮਰ ”ਤੇ ਕੱਚੇ ਜਜ਼ਬੇ, ਟੁੱਟ ਜਾਣੀ ਇਹ ਯਾਰੀ
ਫੜ ਕੇ ਡੋਰ ਪਤੰਗ ਜਿਉਂ ਕੋਈ ਬਾਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਡਾਵੇ ।
ਧਰਤੀ ਦੇ ਘਰ ਸੂਰਜ ਢੁੱਕਾ ਪਉਣਾਂ ਦੇਣ ਵਧਾਈਆਂ
ਕਾਇਨਾਤ ਬਣੀ ਸੰਵਰੀ ਹੈ ਜਿਉਂ ਚੱਲੀ ਮੁਕਲਾਵੇ ।
..........................................................................................................
( 2 )
ਗਜ਼ਲ
..............................
ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਸਾਗਰ ਤਰਨਾ।
ਜੋ ਕੁੱਝ ਕਹਿਣਾ ਉਹ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾ ।
ਦੁਸ਼ਟਾ ! ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਨਾ ਲੱਗ
ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਰ ਗੁਨਾਹ ਨੂੰ ਜਰਨਾ ।
ਅੰਬਰ ! ਤੂੰ ਵੇਖੇਂ ਗਾ ਮੇਰਾ
ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਸਿੱਪੀ ਵਿੱਚ ਭਰਨਾ ।
ਧਰਤੀ ਮਾਂ ! ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤਰ
ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਜੀਣਾ ਮਰਨਾ ।
ਨਦੀਏ! ਹਾੜਾ !! ਨੀਵੀਂ ਹੋ ਜਾ
ਜਾਣਾ ਪਾਰ, ਨਾ ਆਵੇ ਤਰਨਾ ।
ਸੂਰਜ ! ਸੱਚੀ ਸੱਚੀ ਦੱਸ ਦੇ
ਚੜ੍ਹਨਾ, ਜਾਂ ਨੇਰੇ ਤੋਂ ਡਰਨਾ ।
ਰਾਤ ! ਬੜਾ ਹੁਣ ਸਹਿਜ ਹੋ ਗਿਆ
ਤੇਰਾ ਪਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਉਤਰਨਾ ।
ਤੂੰ ! ਕੈਸਾ ਮਹਿਮਾਨ ਹੈਂ ਮੇਰਾ
ਘਰ ਵੀ ਆਇਆ, ਆਇਆ ਪਰ ਨਾ ।
ਦਿਲਬਰ! ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਸ ਜਾ ਮੇਰੇ
ਦਿਲ ਹੈ ਮੇਰਾ, ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ।
................................................................................................................................
( 3 )
ਗਜ਼ਲ
................................
ਇਹ ਸਰਦ ਚਾਨਣੀ, ਇਹ ਗਰਮ ਚਾਨਣੀ ।
ਮਾਰ ਦੇਵੇ ਨਾ ਤੈਂਨੂੰ ਨਰਮ ਚਾਨਣੀ !
ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਵਿਖਾਵਾ ਤੂੰ ਕਰ ਹੁਸਨ ਦਾ
ਛੱਡੀਂ ਐਪਰ ਕਦੀ ਨਾ ਸ਼ਰਮ ਚਾਨਣੀ ।
ਪਾਰ ਸੀਨੇ ਦੇ ਤੇਰੇ ਕਰਾਂ ਗਾ ਮੈਂ ਤੀਰ
ਕਿੱਥੋਂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਤੈਂਨੂੰ ਭਰਮ ਚਾਨਣੀ ।
ਹੋਂਣ ਜਿੱਨ੍ਹੇ ਵੀ ਗੁਣ ਬਾਤ ਚੰਗੀ ਹੈ ਪਰ
ਉੱਤਮ ਸੱਭ ਤੋਂ ਹੈ ਚੰਗਾ ਕਰਮ ਚਾਨਣੀ ।
ਰੁੱਤ ਆਈ ਤਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ ਖਿੜ ਕੇ ਕਿਹਾ
ਮਹਿਕ ਵੰਡਣੀ ਹੈ ਸਾਡਾ ਧਰਮ ਚਾਨਣੀ ।
................................................................................................................................
(4 )
ਗਜ਼ਲ
ਨਾ ਆਪਣਾ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਬੇਗਾਨਾ ਛੱਡਦਾ ਹੈ ।
ਜੋ ਹਲਕਾਇਆ ਹੋਵੇ ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਵੱਢਦਾ ਹੈ ।
ਤਾਕਤ ਜਦ ਵੀ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਵੇ ਹਿਟਲਰ ਦੇ
ਉਹ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੇਹ ਦਾ ਤਕਲਾ ਗੱਡਦਾ ਹੈ ।
ਕੁਈ ਸੁਰੰਗਾਂ ਏਸ ”ਚ ਬੀਜਦਾ ਹੈ ਬਾਰੂਦ ਦੀਆਂ
ਕੋਈ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀਰੇ ਮੋਤੀ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ।
ਕੋਈ ਮਾਰਦਾ ਠੋਕਰ ਉੱਚੇ ਤਖਤਾਂ , ਤਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ
ਕੋਈ ਰੁਤਬਾ ਲੈਣ ਲਈ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਅੱਡਦਾ ਹੈ ।
ਮੰਜ਼ਲ ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਆਪ ਲਗਾ ਦੇਵੇ
ਜਿੱਸ ਨੂੰ ਖ਼ੌਫ ਰਤਾ ਨਹੀਂ ਰਾਹ ਦੇ ਟੋਏ, ਖੱਡ ਦਾ ਹੈ ।
-0- |
